Avez

Zeynel Hebun Güler

 2020 epeyce geride kaldı. Hüznüyle, mutluluğuyla, her şeyiyle yaşamımızdan bir yıl daha gitti. Bilmem, buna üzülmeli mi sevinmeli mi? Bildiğim bir şey var, çokça umut etmeli. Umut ettikçe severiz dünyayı hatta insanları. Umut, iyimserliğin görünmez çerçevesidir. Umuyorum ki her anı tekrar yaşanmak istenecek bir yıl, sanırım bunu yazmak için bir ay kadar gecikmişim en azından on bir ay, olsun. Diğer yazılarımdan farklı olarak size bir şiirimi sunuyorum. Umarım tek kötü yanı 2020’de yazılmış olması olur. Selam ve sevgiyle.

Bir Aralık Akşamı

Ben miydim ezilen

Yoksa üstüne bastığım toprak mı

Ben miydim

Üstünde isim dahi yazmayan kurşunları

Gövdesine doğrultan

Gökyüzüne bir bir astım

Gövdemden çıkan acıları

Kaburga kemiklerime salıncak kurmuş çocukların

En büyük yalnızlığıydı bu

Bir aralık akşamıydı.

Evet, bir aralık akşamıydı

Ve hiçbir akşam

Bundan daha karanlık olmamıştı

Ben yine bir geceyi  kendi ellerimle

Yıldızlara teslim ediyorum

Gün gibi ağarırken sevda

Yüreğimden neler geçiyor

Bilmiyorsun

Biliyorum.