Bu toprakların hafızası sadece kitaplarda kalmaz bizi uyarmaya da devam eder. II. Meşrutiyet dönemindeki Niyazi Bey’in hikayesi de bu hatırlatmalardan biridir.
Halkın gözünde kahraman olan, adına türküler yakılan Niyazi Beyin hayatının sonu, bu umutlu anlatıyla örtüşmez. Ne bir savaşta ne de uğruna ölünecek bir davada can verir. Bir sokak kavgasında, pisi pisine ölür. Ardından halk, yaşanan bu anlamsız sonu tek bir cümleyle özetler:
“NE ŞEHİTTİR NE GAZİ, PİSİ PİSİNE GİTTİ NİYAZİ.”
Bu söz, yalnızca bir ölümü anlatmaz; aynı zamanda iyi niyetle başlayıp anlamını yitiren süreçlere dair bir uyarıdır. İşte bu noktada halk, sonuç üretmeyen konuşmalar için tanıdık bir ifade kullanır: GEYİK MUHABBETİ.
Bugün bu kavram toplumsal meseleleri ele alış biçimimize de ayna tutar.
ÇÖZÜM SÜRECİ herkesin ağzında dolaşır ama herkesin aklında başka bir anlam taşır. Oysa tarih bize şunu öğretir: Belirsizlikle yürütülen büyük meseleler, ağır bedeller doğurur.
Sorunlarla yüzleşmek, sağlıklı bir geleceğin ön koşuludur. Sürekli tekrar eden ve somut karşılığı olmayan vaatler, iyi niyetli de olsa toplumsal güveni zedeler.
Bu ülke, iyi niyetle yola çıkılmış ama tamamlanamamış pek çok hikayenin ağırlığını hala taşıyor. Niyetler yönsüz kaldığında anlamını yitirir. Burada dikkat edilmesi gereken nokta sürecin doğasına uygun bir ciddiyettir. En azından sürecin neyi hedeflediği, nasıl işleyeceği ve hangi ilkelere dayanacağı konusunda ortak bir dil kurulabilir. Bunlar olmadığında, süreç ister istemez adı olan ama içi boşalan bir anlatıya dönüşür.
Bu ülkenin artık yarım kalmış umutlara değil, tamamlanmış hikayelere ihtiyacı var. Her yeni girişim, toplumsal hafızada yeni bir iz bırakıyor. Bu izin hayal kırıklığı değil, güven üretmesi hepimizin ortak beklentisi olmalı.
Niyazi Bey’in hikâyesi hâlâ anlatılıyor. Belki de bu yüzden…
Bu Topraklar Yeni Niyazilere Tahammül Edemez..