Bu ara ne çok duyuyorum etrafımdan: “Ben insan sevmiyorum.”
Ve ne acı, ne üzücü geliyor bu söz ruhuma.
Tabii ki her insanı sevemezsin, herkesi kucaklayamazsın. Ama hiç sevmemek, hatta bazen insanlardan nefret etmek… Bu nasıl bir duygusal boşluk? Peki, o boşluğu neyle doldurur insan? Sevginin yerini başka hangi duygu tamamlayabilir ki?
Özen, itina, saygı, hayvan ve doğa sevgisi… Hepsine tamamım. Ama kendinden olanı sevemeden yaşamaya çalışmak çok zor, çok yıpratıcı. Çünkü insan güvenmek ister; kalbini açmak, şefkat görmek ve şefkat göstermek ister. Sevgisini, enerjisini aktarmak; paylaştıkça hafiflemek, gülümsemek ister.
Sevginin üzerinin karalandığı bir hayatta, boşluğu öyle doldurur ki negatif enerji… Ve bir bakmışsın, tüm güzel duyguların yerini öfke, huzursuzluk, tahammülsüzlük almış. Ne çok yorar insanı, ne çok acıtır, ne çok yalnızlaştırır.
Hayatın boyunca gördüğün insanlar tarafından aldatılmak, üzülmek, hayal kırıklığına uğramak… Belki seni bu hale getiren bunlardır. Ve sonra dersin ki: “Kolayı seçiyorum, hepsini kökten reddediyorum.” Ama aslında en ağır yükü sırtına alırsın o anda.
Çünkü sevgi kolaydır. Su gibidir; akar, gider, her taşın arasından yolunu bulur. Başkalarını sevmeyen, kendini de sevemez ki… Belki de kendini cezalandırmaktır bu; insanlığa arkanı dönerken aslında kendine dönmektir.
Oysa çözüm çok daha yakında: Kendinden başla.
Kabul et senden gelen seni. Hatalarını tecrübe kabul et, saflığını yaradılışın. Büyüdükçe, olgunlaştıkça kalbin de büyür. Öfke ve kızgınlıkla doldurduğun kalbine, sevgi ve şefkat için yer aç.
Kendini affet. Çünkü kendini sevmek; dünyayı, kâinatı, tüm insanlığı sevmektir.
Ve unutma… İnsan sevmek, önce kendine dokunmak demek. Kalbine koyduğun her küçük sevgi tohumu büyür, çoğalır, etrafına yayılır. Belki herkese ulaşmaz ama sana yeter. Çünkü sen kalbinde sevgiyi diri tutarsan, dünya sana karşı ne kadar sert olursa olsun, sen yine ışığını kaybetmezsin.