Yaşamı Bilgiyle Değil Anlamla Ortaklaşmak
Uygarlık sisteminde bilgi, çoğunlukla bir iktidar aracı olarak kullanılmıştır. Bilgiye sahip olanın güç sahibi olduğu bir dünya inşa edilmiş; bu da insanı, doğayı ve toplumu kontrol etme arzusunun aracı haline gelmiştir. Oysa yaşamı paylaşmak bilgi aktarmak değildir. Yaşamı paylaşmak bir seviyedir: anlam seviyesidir, hissediş seviyesidir. Gerçek ortaklık, bilgiyle değil, anlamla ve varoluşla kurulur.
Bilgi Değil, Bilinç Seviyesi
Bilgi çoğu zaman zihnin ürünüdür; parçalarla ilgilidir, sınıflandırır, ayırır ve kontrol eder. Ancak paylaşım zihinsel bir faaliyet değil, ruhsal ve bütünsel bir haldir. Özgür eş yaşamda bilgi birikiminden çok, insanın kendi bilincini açması, öz varlığını tanıması ve bu derinlikten diğerine dokunabilmesi esastır.
Bu yüzden paylaşım, yalnızca konuşmak ya da anlaşmak değildir; bir titreşim alanı kurmaktır. Aynı alanın içinde var olmak, aynı sezgiyle titreşmek, aynı yerden bakabilmek. Bu, birlikte olmak değil, birlikte oluşmak demektir.
Kaybedilen Yer: Kendilik ve Paylaşımın Yitimi
İnsan uygarlık sürecinde kendisini yitirmiştir. Bu yitim, sadece bireysel bir benlik kaybı değil; aynı zamanda birlikte olma, paylaşma ve ortaklık halinin yitimidir. Çünkü insan kendinden uzaklaştıkça, başkasıyla olan ilişkisinde de sahici olamaz. Paylaşım, önce insanın kendiyle olan ilişkisinde doğar. Kendisiyle derin ve içten bir temas kuramayan kişi, yaşamla da anlamlı bir temas kuramaz.
Özgürlükten Doğan Ortaklık
Özgür eş yaşam, özgürlüğün bir birey hakkı değil, bir birlik hali olduğunu anlatır. Gerçekten özgür olan insan, başkasını da özgürleştirir. Çünkü özgürlük bulaşıcıdır; içine çekmez, yayılır. Özgür olan bir zihin, karşısındakiyle hakikat düzeyinde bağ kurar. Bu bağ, bağımlılık değil; özgürlükle beslenen bağlanma halidir.
Burada kurulan ilişki bir alışveriş değil, birlikte oluş halidir. “Ben” ve “sen” değil; “biz” de değil; daha derin, daha sessiz, daha anlamlı bir oluş. Sınırların olmadığı, rollerin sustuğu, yalnızca varlığın kendisiyle var olunan bir hal.