Doğal Toplumun İzinde: Cinsiyet, Bütünlük ve İnsanlık Hâli
Doğal toplum, kronolojik tarihin konusu değil; varoluşsal hafızanın taşıyıcısıdır. İnsanın kendini ve evrenle ilişkisini ilk kez duyumsadığı, yaşamın anlamla dokunduğu o ilk ontolojik zemindir. Bu toplumsallık biçiminde ayrım yoktur; ne sınıf ne iktidar ne de cinsiyet temelli bir hiyerarşi mevcuttur. İnsan, doğayla ve kendi içsel doğasıyla uyum hâlindedir. Var olmak, bu uyumun sorumluluğunu taşımak ve sürekliliğini sağlamak demektir. Kadın ve erkek ya da her birey, bu yapı içinde birbirini tamamlayan, varlığın bütününü oluşturan parçalar olarak bir aradadır. Yaşam, ayrılıktan değil, karşılıklı tanınmadan doğan bir akıştır.
Kadın: Yaşamı Taşıyan Bilgelik
Doğal toplumda kadının asli rolü bir hiyerarşinin değil, yaşamın özsel akışının ürünüdür. Kadın, doğurganlığıyla değil yalnızca; yaşamı büyütme, üretme ve koruma yeteneğiyle varlığın sürekliliğini kurar. Doğanın ritmiyle içsel bir bağ kurar; bu bağ sezgiye, sezgi zamanla bilgeliğe dönüşür. Bu bilgelik, kadını yalnızca bir toplumsal figür değil, yaşamın etik hafızası kılar. Erkek, bu bütünlüğün içinde tamamlayıcı bir role sahiptir.
Ancak uygarlık süreci, bu bilgelik taşıyıcılığını bastırarak, kadının ve erkeğin varoluşsal özünü biçimlendiren doğallığı, kültürel kodlar ve iktidar pratikleriyle perdelemiştir. Kadın, zamanla kendi hakikatine yabancılaştırılmış, “kendi olmaktan” çıkarılmıştır.
Bu yabancılaşma yalnızca kadına değil, erkeğe de yönelmiştir. Erkek, egemen kılınmış; ancak bu egemenlik onun özgürleşmesi değil, zihinsel ve duyusal bir çözülmenin adıdır. Hakim kılınan bu zihniyet yapısı, yalnızca toplumsal ilişkileri değil; doğayı, sevgiyi ve anlamı da bozmuştur. Bu yüzden özgürleşme, yalnızca kadın ve erkeğin birbirini bulmasıyla değil; her bireyin kendi özüne yönelerek, insan olma halini yeniden kurmasıyla mümkündür.
Cinsiyetin Ötesinde İnsanlık: Bütünlüğün Sessiz Tanıklığı
Doğal toplumda birey, yalnızca cinsiyet kategorileriyle tanımlanmaz. “İnsan olmak”, varoluşsal bir niteliğin adıdır. Birey, bilinciyle, sezgisiyle, emeğiyle ve doğayla kurduğu ilişkiyle anlam bulur. Kadın ve erkek, bu anlam alanında birbirini yansıtarak değil; tamamlayarak var olurlar. Bu tamamlayıcılık, ne bir üstünlük iddiası ne de bir eksiklik duygusudur. Aksine, varlığın çoğulluğu ve çeşitliliğidir.
Uygarlık, bu çeşitliliği sınıflara, kodlara ve hiyerarşilere dönüştürerek doğallığını çarpıtmıştır. Bu çarpıtma, aşkı biçimlendirmiş, ilişkileri araçsallaştırmış, toplumu ve bireyi çözülmeye mahkûm etmiştir. Oysa özgür eş yaşam, bu uygarlık biçimlerinden sıyrılarak değil; o biçimlerin ötesinde bir bilinç düzeyinde yeniden var edilerek filizlenebilir. Özgürlük, doğaya geri dönüş değil; doğanın içindeki uyumu yeniden kavrayabilme halidir. Bu fark ediş, her bireyi kendi özgünlüğüne ve gerçek anlamda özgürlüğe taşır.
Bütünlük: Varoluşun Derin Uyumunda Özgür Yaşam
Özgür eş yaşam, salt bir birliktelik hali değil; bir bütünlük meselesidir. Bu fark, görünenden çok daha temeldir. Birliktelik, fiziksel ya da toplumsal düzeyde bir aradalıktır; oysa bütünlük, zihinsel, duygusal ve varoluşsal bir nüfuz etme halidir. Bu nüfuz, birbirine sahip çıkmak değil; birbirinin varoluşunu tanımak, kendi hakikatine sadık kalarak diğeriyle “bir” olabilmektir.
Bu hâl, zihinsel arınma, duyusal derinlik ve yaşamsal sadelikle mümkündür. Doğal toplumun canlılığı ve bireyin kendisiyle kurduğu hakiki bağ, insanı bu bütünlüğe taşır. Özgür eş yaşam, bu nedenle yalnızca bir ilişki biçimi değil; bir yaşam felsefesidir. Sözün ötesinde bir sezgi, bilgisel olanın ötesinde bir bilinçtir.
Kadın ve erkeğin ya da her bireyin, birbirini bir kimlik olarak değil; bir varlık olarak tanıdığı bu düzlemde, yargı yerini tanıklığa bırakır. İşte o zaman, birlikte “insan olmak” mümkün olur. Özgür eş yaşam bununla gelir.