Bizim ülkemizde tatil, çoğu zaman dinlenmek için değil, yorulmak için yapılıyor.
Sabahın köründe kalkılan turlar, bir günde beş şehir gezme planları, “buraya kadar geldik, görmeden dönmeyelim” ısrarları… Sonra da eve dönerken “Oh be, tatil bitti, artık dinlenirim” diyoruz.
Oysa tatil, aslında kendimizi yenilemek, zihnimizi boşaltmak, hayatın koşturmacasına küçük bir mola vermek için var. Ama biz tatili de bir yarışa çeviriyoruz. Fotoğraf çekmek için gidiyoruz, paylaşmak için geziyoruz, kanıtlamak için eğleniyoruz.
Bir başka sorun da şu: Dinlenmeyi lüks sanıyoruz. Çalışmak kutsal, koşturmak erdem, yorulmak normal… Ama “hiçbir şey yapmamak” sanki suçmuş gibi. Halbuki bazen en büyük üretkenlik, hiçbir şey yapmamaktan doğuyor.
Belki de tatil anlayışımızı değiştirmemiz gerekiyor. Tatil, illa uzaklara gitmek, kalabalıklar içinde dolaşmak değildir. Bazen evde sessizce kitap okumaktır, bazen yakın bir dostla uzun bir kahve sohbeti, bazen sadece kendinle kalmaktır.
Çünkü tatilin özü, kilometre değil; dinginliktir.