Geçen gün bir kafede oturuyordum. Etraf gençlerle dolu, herkes telefonuna bakıyor, arada birbirine laf atıyor, kahkaha atıyor ama bir bakıyorsun yüzlerde hafif bir yorgunluk, hafif bir tedirginlik. “Maaş yetmiyor” diyor biri, “Kredi kartı borcumu ödeyemiyorum” diyor diğeri. Daha 22’sindeler, hayat yeni başlamış ama borçlar onları sarmış bile.

Eskiden insanlar birikim yapardı, bir plan kurardı, geleceğe güvenle bakardı. Şimdi ise “bugün ne alabilirsem alayım” hâkim. Dijital ödeme, kredi kartı, taksit… Bir tıkla aldığın şeyin fiyatını ertesi ay ödemek zorunda kalıyorsun. Anı yaşamak iyi hoş ama arkanda biriken borçları unutamıyorsun.

Ve işin ilginci, özgür olmak istiyorlar ama özgürlükleri paraya bağlı hâle gelmiş. Gelirinin çoğu borç ödemeye gidiyor, kalan azıcıkla da biraz eğlenmeye çalışıyorlar. Aileler çoğu zaman yardımcı olamıyor, okulda öğretilmiyor, sosyal medya ise sadece “al, tüket, göster” diyor.

Ortaya çıkan tablo sessiz bir kriz. Gençler borçla başlıyor, borçla bitiyor hayatın bazı dönemeçleri. Ama çözüm yok mu? Var. Finansal okuryazarlık, tasarruf alışkanlıkları, sistemin şeffaflığı… Ama en önemlisi, gençlere gerçekleri anlatmak. Sadece “para biriktir” demek yetmez; onlara borç tuzaklarını, tüketim çarkını, küçük hataların nasıl büyük sıkıntılar yaratabileceğini göstermek lazım.

Para yönetmeyi öğrenmek artık lüks değil, zorunluluk. Yoksa bu kuşak sadece borçla değil, fırsatlarla da vedalaşmış olacak. Ve ne yazık ki, kimse bunu onlar adına çözemez; kendi ayakları üzerinde durmayı öğrenmek zorundalar.