TBMM’de kabul edilen bütçe, rakamlardan çok tercihleriyle konuşur. Çünkü bütçe dediğimiz şey teknik bir metin değil, siyasi bir belgedir. Kimin öncelikli olduğunu, kimin görmezden gelindiğini, kimin fedakârlık yapmasının beklendiğini açıkça gösterir. Bu yıl kabul edilen bütçe de ne yazık ki yine aynı soruyu sorduruyor: Bu bütçe halkın mı, iktidarın mı?

İktidar cephesi her yıl olduğu gibi “İSTİKRAR”, “BÜYÜME” ve “DİSİPLİN” kelimelerini öne çıkarıyor. Oysa sokakta karşılığı olmayan hiçbir büyüme, yurttaş için anlam taşımaz. Enflasyon altında ezilen emekli, asgari ücretle ay sonunu getiremeyen işçi, kirayı ödeyemeyen genç için bu bütçe bir “umut belgesi” değil; aksine bir kemer sıkma bildirgesi niteliği taşıyor.

Bütçenin belki de en çarpıcı yanı, vergi politikasında değişmeyen adaletsizliktir. Dolaylı vergiler yine başrolde. Yani zengin de fakir de aynı oranda vergi ödüyor; hatta geliri düşük olan, kazancının daha büyük bir kısmını vergiye veriyor. Çok kazanandan çok vergi alma ilkesi ise kâğıt üzerinde kalmaya devam ediyor. Sermaye teşviklerle, vergi aflarıyla korunurken; yurttaşa “SABREDİN” deniliyor.

Bütçede faize ayrılan pay rekor kırarken; eğitime, sağlığa, sosyal desteklere ayrılan kaynaklar ya yerinde sayıyor ya da enflasyon karşısında eriyor. Bu tablo, ekonomik krizin faturasının kime kesildiğini net biçimde ortaya koyuyor. Yanlış ekonomi politikalarının bedelini ne bu politikaları belirleyenler ne de ranttan beslenenler ödüyor. Bedel yine halka çıkıyor.

Bir diğer sorun da bütçenin denetlenebilirliği. Kamu-özel işbirliği projeleri, garanti ödemeleri, örtülü harcamalar… Meclis’te detaylı biçimde tartışılmadan, sorular yanıtsız bırakılarak geçirilen kalemler var. Oysa bütçe, yurttaşın vergisiyle oluşur ve her kuruşun hesabı verilmelidir. Bu hesap verilmedikçe, bütçenin meşruiyeti de tartışmalı kalır.

Bu bütçe; emeği koruyan, yoksulluğu azaltan, gençlere gelecek sunan bir bütçe değildir. Bu bütçe; mevcut düzeni sürdüren, yükü geniş halk kesimlerine yıkan bir tercihler toplamıdır.

Bugün Meclis’ten geçen şey sadece bir bütçe değil; iktidarın kime yakın durduğunun, kimden uzaklaştığının belgesidir. Ve ne yazık ki bu belgede halk yine dipnotta kalmıştır.