Çileli bir yaşam, çileli bir ölümün ardından kendisi görmese de mutlu bir uğurlanış. Kürt müziğinin taçsız kraliçesi olarak bilinen Ayşe Şan, yıllar önce vasiyetinde, ‘Beni toprağıma, ana kucağına, Diyarbakır’a gömün’ demiş.

Dün bu isteği, arzusu Diyarbakır’da gereği yapılarak gerçekleşti. Kürt siyasetçi Yüksel Avşar’ın yoğun çabası ile Ayşe Şan’ın naaşı çocukları Murat ve Elif tarafından Diyarbakır’a getirildi. Ayşe Şan’ın naşının ölümünden 29 yıl sonra Diyarbakır’a getirildiği duyulduğunda heyecan başladı. Başta Diyarbakır Büyükşehir Belediyesi Eş başkanları Serra Bucak, Doğan Hatun olmak üzere, İlçe Belediye Eş Başkanları, kent bileşenleri, Kürt kadın hareketleri sabahın erken saatlerinde Yeni köy mezarlığında buluştu.

En anlamlı an, Ayşe Şan’ın tabutunun kadınlar tarafından taşınması oldu. Bunun yanı sıra mezarının başında kendisine ait stranların seslendirilmesi uğurlayanları duygulandırdı. Ayşe Şan’ın şanına layık bir tören ve anma gerçekleşti.

O çok özlediği Diyarbakır’a, Amed’e, kentin bileşenlerine emanet.

Daha sonra yine şanına layık anıt mezar yapılacak. Eş başkanlar bunun müjdesini erken verdi.

*

Çocukluğumdan beri Ayşe Şan ismine aşinayım. Doğup büyüdüğüm Fatih paşa mahallesinde oturduğunu biliyorum. Yaşadığı travmayı, o yıllarda annem ve babamın, komşuların konuşmalarından hatırlıyorum. Çileli ve zorlu bir yaşam güzergâhı. Irak’a, Güney Kürdistan’a, oradan Almanya’ya kadar uzanan, sonrasında İzmir’de noktalanan yaşam hikâyesi çok acıklı olmasına rağmen, çok da dirençli bir yaşam. Bir kadın olarak tek başına çıktığı yolculukta geride yüzlerce şarkı, stran, ağıt bıraktı.

En önemlisi de akrabam, gazetecilik mesleğine başlamamı sağlayan Cevat Korkmaz’ın babası rahmetli Aziz Korkmaz ile Ayşe şan’ın dostluklarının olduğunu o yıllardan aklımda tutmuşum. Dedim ya aile içinde konuşulduğu için geçmişe dair bir hafızam oldu.

Aziz Korkmaz ile Ayşe Şan’ın dostluğunun kadimliğine de yıllar sonra bir kez daha tanık olduk. Aziz Korkmaz’a adadığı ağıt’ın içtenliği kadim dostluğu kanıtlıyor.

Sonuçta; Diyarbakır bir değerine yıllar sonra da olsa sahiplendi, kucakladı, onu şanına layık bir şekilde uğurladı.

O artık ana kucağında, kendi toprağında ve de çok özlem duyduğu Diyarbakır’da.