İnsan Neden Kıyar Kendine?

İnsanın kendine kıyışı çoğu zaman sessizdir.

Gürültüsüz.

Kimseye gösterilmeden.

Çünkü insan, varlığına en çok kendi ihanet eder.

Sevgi, şefkat, adalet bekler başkalarından; kendi kendine vermediği her duyguyu dışarıdan almayı ister. Karşılık bulamadıkça içi daralır, yalnızlaşır, değersizleşir.

“Beni anla.” der.

“Beni duy.” der.

“Beni gör.”

Ama dönüp kendine sormaz:

Ben neyim? Ne istiyorum?

Hayatın neresindeyim?

Ali, Ali’yi duymaz.

Ayşe, Ayşe’yi görmez.

Kendini bilmeyen, derdini anlatamaz.

Sabretmeyi, susmayı, saklamayı, göze batmamayı öğrenmiş bir birey, kendi başını okşamayı bile unutmuştur. Kendi kendine yetmeyi, sadece günü atlatmak sanır. Kendine verebildiği tek teselli çoğu zaman “kader” olur.

Varlığını, potansiyelini, gücünü ortaya koymak istediğinde

yerici bakışlar ayaklarını çiviler olduğu yere. Adım atmak zorlaşır, duygular hırçınlaşır. Ve sonra sadece kendine değil, tüm dünyayı sarar öfkesi.

Geç kalınmışlıkların ardından geleni karşılamayı bilmez artık.

Biliyor musun, bu hayatta insan en çok kimden korkar? Kendinden…

İnsan denen varlık, çözümlenmemiş bir gökyüzü gibidir; içinde kaç yıldız, kaç gezegen saklıdır, bilmen imkânsız.

Korktuğun şey kendi evrenin değil,

o potansiyeli kullandıktan sonra karşılaşman gereken duygular

ve onları taşıma gücündür.

Çünkü onlarla daha önce hiç tanışmadın.

Hep söyledim, yine söyleyeceğim;

İnsan bilmediğinden korkar.

Tanıdık duygular, onun güvenli alanıdır. Bilinçaltının tek gayesi ise “hayatta kaldığını” hissettirmektir;