Şu veri meselesi tam baş belası oldu.

Doğru mu yanlış mı?

Yalan mı, doğru mu?

Hasta sayısı, enflasyon rakamları, işsiz sayısı falan filan derken, her şey veri tabanlı bir duruma hitap ediyor. Veriler doğru değilse toplum düzeni de, düzenin gidişatı da doğru değil. Gidişat bozuldukça, toplum rahatsızlığı artıkça sanki özel günlerde ortaya çıkarılmak üzere saklanmış meczuplar çıkıyor, gündemi bir şekilde istedikleri modele sokuyorlar.

Nereye kadar sürer bu ‘cambaza bak’ meselesi?

Çok fazla sürmez.

Bu işin gerisi verisi yok.

Hastalıktan ekonomiye, siyasete kadar geniş yelpazede, yani hayatımızın tamamını çevreleyen her şeye güvensiz bakıyoruz.

Bireylerin birbirlerine karşı güvensizliği yönetenlerin sayesinde zirve yapmış durumda. Bizi yönetenlere güvenmiyoruz, çünkü her gün bizi kandırıyorlar.

Yalan-dolan işler Milli-yerli makama ulaşınca, doğal olarak güvensizlik de makama göre tavır almak durumunda kaldı ülkenin tamamında.

Doğru konuşana, düzgün davranana da olağan şüpheli gözüyle bakmaya başladık, öyle değerlendiriyoruz artık.

Toplumsal psikolojimiz bozuldu.

Yalanın talanın vurgunun, güvensizliğin üzerine bir de Corona tüy dikince, tren raydan çıktı, toslatacak yer arıyor.

Irak’tan, Suriye’ye, Mısır’a, olmadı Libya’ya, o da olmadı Mavi sular, Kıbrıs, Akdeniz, kesmedi Karadeniz, Kafkaslar. Toslayacak duvar arıyoruz.

Sormamız gereken o kadar çok şey var ki, soru muhatabına sorulmayınca çok da anlamlı olmuyor.

Cevaplar bazen çok önemli değil, sorulacak soruların muhatabı kim, o önemli. Toplumun, yurttaşın karşısında sorulacak sorunun muhatabı yok. Verdikleri cevaplar zaten kimseyi ilgilendirmiyor, çünkü doğru değil.

Bu güvensizlik bu iktidarı götürür.

Muhalefetin ne kadar güvenli olduğu sorusu ise çok önemli,  yurttaş sorulacak soruların muhatabına güvenmek istiyor, çünkü sorusunun cevabını dinleyecek. 

Naci Sapan