Geldiğin Yer: Kendin…

Uzun zaman, bir yere varmak için yürüdün. Bir anlam aradın. Bir aidiyet, bir huzur, bir yön, bir cevap… Kimi zaman dışarıda, kimi zaman bir başkasında, kimi zaman gelecekte aradın. Ve şimdi, dönüp baktığında en çok kendinden uzaklaştığın yerde kaybolduğunu fark ediyorsun. Ama her uzaklık, bir yaklaşmanın kıyısıdır. Her gecikme, bir iç çağrının yankısı. Ve sen, kendine geç kaldığını fark ettiğin anda zamanın dışına çıkarsın. Çünkü bu fark ediş, artık geç kalınamayacak kadar derindir.

Geldiğin yer, büyük bir varış noktası değil. Bir keşif değil. Bir zafer değil. Yalnızca kendin. Ne fazla, ne eksik. Sadece senin olduğun yer. Burası sessizdir. Çünkü artık dış dünyanın gürültüsüne ihtiyacın yoktur. İçinde bir yer vardır ki; orada hiçbir şeye yetişmen gerekmez. Hiçbir şeyi ispat etmen gerekmez. Hiç kimseye görünmen gerekmez. Kendinle baş başa kalırsın. Ama bu yalnızlık değil. Bu bir yakınlık. Hiç olmadığın kadar tanıdık, hiç olmadığın kadar sade. Artık yaşadığın her an, kendi zamanındadır. Attığın her adım, kendi yönünedir. Ve içinden yükselen her şey, sana aittir. Kimseye ait olmayan, taklit edilmemiş, kırpılmamış bir hakikatin olur. Bu hakikat, sana ait tek varlık nedenidir: Senin özün.

Geldiğin Yer

Geldiğin yer, bir varış değil, bir açıklıktır. Bir boşluk değil, bir genişlik. Bir ödül değil, bir sadelik. Ve bu sade yerde, hiçbir süs barınmaz. Çünkü hakiki olan, sade olandır. Ve işte o anda, fark edersin: Kendine geç kalmamışsın. Tam zamanında dönmüşsün. Gecikmenin bile bir ritmi, bir bilgeliği varmış. Kendinle olduğun yerde, dünya değişir. Ama dünya değil aslında değişen sensin. Artık kendi sesinle duyarsın, kendi gözünle görür, Kendi derinliğinde yaşarsın.

Geldiğin yer: Ne bir istasyon, Ne bir menzil, Ne bir son… Yalnızca kendin.