Naci SAPAN

Mesele kişisel değildi, toplumsal kodları vardı. Usulsüzlükleri, anlaşmalı ihaleleri yazdım. Kayyumların marifetlerini kamu zararını gözeterek gündeme getirdim. Bunu tek başıma yaptım. Kendime olan sorumluluğum, aynı zamanda gazetecilik görevimin gereğini yerine getirdim. Duruşma salonunda da söyledim;

‘Yazmayıp da ne yapacaktım.’

Ceza alacağımı biliyordum. Karara itiraz ettim, öyle de oldu. Eksik de olsa hukuka olan saygım gereği sonuna kadar süreci yürüttüm. Şahsi Avukatım, değerli dostum Sertaç Eke gerekeni yaptı. Tigris’i ve avukatını meseleye dâhil etmiş değiliz.

Gerekçeli karar çıktı. Karşı tarafın avukatı bir gün beklemedi, ‘parayı yatırın’ dedi. ‘Hakkı’ olmadığını söylemiyorum, sadece nezaket gereği pazartesini bekleyebilirdi. Beklemedi, Cuma günü akşam saatlerinde yatırdım. Yatırılmadığı takdirde icra yoluna başvuracaklarını söylemiş avukatıma. Amaç, ‘halis’ değil.

Kayyumların avukat kısmı tamam, onu yatırdık, devletin kestiği rakamı da hafta içinde yatıracağım.

Ne olacak ki.

Davanın kaybedilmesi, beni suçlu yapmıyor, yapmaz da.

Sayıştay raporları kaybolmaz, en sağlam tanıklık o belgelerde.

Bir mağlubiyet mi?

Asla…

Halkıma karşı, Diyarbakır’a karşı sorumluluk görevimi yerine getirdim, devam edeceğim. Kayyum, Eski yönetim, yeni yönetim, hiç fark etmez. Kim/kimler kamuya karşı zararlı iş yapıyorsa kendimi muhatap edeceğim, muhatabım olduklarını bilsinler.

Mal varlıkları konusunda bir araştırma, inceleme başladığında Diyarbakır’daki haksız kazanç edinenler de bir gün açığa çıkacak. Bana dava açan ihale komisyonu da buna dâhildir. Devran döner, adalet gerçek manada tecelli eder. Biz/bizler sürece inananlardanız. Böyle olacağını da biliyoruz.

Ne yapayım?

50 yıldır sürdürdüğüm mesleği mi bırakayım!

Ya vicdan!

O ne olacak?

Vicdandan ‘emekli’ olunmuyor.

Zaten vicdandan, insanlıktan, hak, hukuk, adalet anlayışından ‘emekli’ olmak gibi bir düşünce içinde olmadım.

*