Dünya nüfusunun, büyük bir çoğunluğu birçok enstrümanın, seslerini birbirinden

ayıramayacak kadar müziğe ilgisizdir. Washington Post Gazetesi’nin “sosyal algılamada öncelikler” konusu ile ilgili organize ettiği bir deneyde, Dünya’nın en iyi kemancılarından biri olan, “Joshua Bell”i,

Washington DC metrosunun bir durağında, 45 dakika boyunca, Bay Joshua ve Johann

Sebastian Bach’a ait çalınması zor birbirinden güzel 6 eserleri 3,5 milyon dolarlık kemanıyla icra ettirdi.

Sonuç olarak Bell’in, 45 dakika kemanıyla çaldığı yerin önünden binlerce kişi hızla

geçip giderler, bu süre zarfında yalnızca 6 dinleyicisi olmuş ve sadece 32 dolar bahşiş

toplayabilmiş. Dinleyen 6 kişinin çalınan müziği anladıkları da meçhul. Oysa Bell, bu deneyden iki gün önce, Bostan’da bir konser vermiş ve ortalama satış fiyatı 100 dolar olan biletlerin tümü kapalı gişe satılmıştı. Gazete, bu deneyi organize etmekteki amacını şöyle açıklanmış, “Beklemediğimiz bir anda, tesadüfi bir yerde ve tesadüfi bir şekilde karşılaştığımız bir

güzelliği acaba algılayabiliyor muyuz?” “Algılayabiliyorsak ne ölçüde?” “Bu beklenmedik güzelliği durup dinliyor muyuz?” “Bu güzelliğin Dünya çapında bir yetenek tarafından icra edildiğinin farkına varabiliyor muyuz?” Dünya’nın en büyük müzisyeni de olsanız, Dünya’nın en önemli ve zor eserlerini 3,5

milyon dolarlık bir enstrümanla da çalsanız. Daha iki gün önce biletleri 100 dolara satılmış bir

konserde vermiş olsanız. Hatta bu konser tüm Dünya’ya uydu vasıtası ile izletilmiş olsa ve siz

aynı anda onlarca ülkede milyonlarca kişi tarafından izlenmişte olsanız dahi, kim olduğunuzu,

ne çaldığınızı ve elinizdeki enstrümanın değerini bilmeyen, işine gitme telaşındaki sıradan

insanların bir dakika durup dinleyebileceği kadar bile önemli değilsinizdir.

Dünyanın her yerin de hak ettikleri takdiri ve ödülü alamayan, çok yetenekli insanlar

var ve var olacak. Takdir edildiğin, değer verildiğin bir yerde olmaya çalışmak, sanıyorum en

doğrusu.