Sonbaharın son demleri yaşanırken ağaçların yapraklarının renkleri yeşilden sarıya döndü. Çoğu esen hafif bir rüzgârda bile tutunamadığı dalından etrafa savrularak doğayı sarının her tonuna büründürüyor.

Ağaçların çoğu artık çıplak; dallar gökyüzüne doğru ince çizgiler gibi uzanıyor. Ama bazı dallarda rüzgâra direnen tek tük yapraklar sallanıyor. Esintiyle ileri geri gidiyor, düşecek gibi oluyor ama düşmüyor.

Yaprağın kırılganlığı, dirençli duruşuyla birleşince insanı hem hüzünlendiriyor hem de umutlandırıyor. Belki cesaretten, belki inattan; ya da sadece zamanının henüz gelmediğinden dalına tutunmaya devam ediyor.

Dalında tutunmaya çalışan yapraklara bakınca insan kendi hayatının geçiciliğini hatırlıyor. Her an kayıp gidecekmiş gibi ama aynı zamanda var olmanın sessiz bir gücü gibi. İnsan hem geçmişi hem geleceği düşünüyor.

Dallarında birkaç yaprak kalmış, yaprakları sararmış dallar rüzgâra ve soğuğa ve mevsimin değişimine direniyor. Güç bazen görünen değil zayıf görünenin içinde saklıdır. Her yaprağın dalından dönerek, birbirine değmeden toprağa düşüşü geride bir iz bırakır. Her yaprak bir hüzne eşlik eder. Baharın daha güçlü olarak kendini göstermek için kendini kışın sessizliğine hazırlar. Dallardaki son yaprak da düştüğünde, çıplak dallar rüzgâra ve soğuğa direnecek.

Rüzgârın sesi bazen hüzünlü bir şarkı gibi, bazen de uzak bir anının yankısı gibi. İnsan bu sesi dinlerken, kendi içindeki sessizliği de duymaya başlayacak. Belki de rüzgâr, sadece dalların arasından değil, ardında bir iz bırakarak içimizden de geçecek.

Her yaprak dökümü bir yankı bırakıp; her nefes bu sessizliğe katılacak. Çünkü toprağın derinliklerine tutunmuş yaprakları dökülmüş ama dimdik ayakta kalan ağaçların kökleri, baharın şimdi hiç yaprak kalmamış dallarına hayat verecek. Dökülen yapraklarını yeniden yeşillendirecek. Umut yeniden çiçek açacak ve doğanın renkleri değişecek. Toprağın çatlağından çıkacak küçük filizler kışın bütün yorgunluğunu unutturacak. Küçük bir umudun bile dünyanın renklerini değiştireceği gibi.