Beton yığınları arasında sıkışıp kalmışız. Kafanı kaldırıp haykırmak istediğin dağları bile göremiyorsun. Dağlar sana uzak, sen dağlara. Öfkeni haykıracağın dağlara gitmek bile zengin işi oldu. Cebinde paran yoksa dağlar ancak gözlerinde bir hayal. Monolog yaparsın, sesin hapsolur yüreğine. Şehrin kalabalığı içerisinde sen yalnız, sesin yalnız kalır.

 Şehirler büyüdükçe, içinde küçüldüğümüzü fark ederiz. Kentler büyüdükçe yabancılaşırız. Yabancılaşma ve yalnızlık; doğa ve göğü delen betonlar gibidir. Geçmiş zamanların basit ama doğayla iç içe yaşamına gıpta etmemek elde değil. Yaşamı sürdürmenin bin bir zorluğu vardı belki ama insanlar özgür ve doğayla ve kendisiyle barışıktı.

Şimdi teknik o kadar gelişiyor ki; neredeyse yapay insan yapacaklar. Yaşamı bir ölçüde kolaylaştıran bu teknik, insanın hizmetinden daha çok kar amaçlı olduğu, bireyi yaşamın öznesi olmaktan çıkardığı için sanıldığı kadar mutluluk getirmiyor. Zaman bir ömür törpüsü gibi her gün törpünün bir aşağı bir yukarı gidiş gelişinde kopardığı parçacıklar bir aşağı bir yukarı savrulur.

Günler günü kovalar, yaşamın sıkıntıları piramit gibi üst üste biner. Bir ağrı gelir göğsümüze saplanır. Yaşamın gülleri solmaya başlar. Beklediğin günleri bir sonraya bırakırsın ama bir sonraki bir öncesini aratır. Bakarız, bulanık görürüz;  acı duyar haykıramayız, içimize hapsederiz. Güneş tutulması gibi, yaşamın üzerine bir bulut gibi çökerken, sorunlar, dertler; fırsat bulsa, gam kasavet rüyalarımızı bile kuşatmaya çalışacak.

Her türlü yaşamın zorluğuna rağmen, koşullara teslim olmamak önemlidir. Çünkü yaşam devam ediyor. Düze çıkmak kolay olmasa da gelecekte nasıl yaşanacağı yine insanın elindedir.  İradi bir varlık olan insan şimdiye kadar ne zorlukları aşmasını bildi. Ozan Daimi’nin dediği gibi; ‘bu da gelir bu da geçer’. Bir kışı daha geride bırakıyoruz. Kıpır kıpır bir bahar kapıda. Yeni bir sayfa daha açıyor hayatımızda.

Mümin Ağcakaya